Дар шароити кунунӣ, ки ҳама гуна иттилоъ мавқеъ ва қимати хосро дорост, мутахассисони соҳаҳои гуногун истифода аз техникаю технологияи электрониро ҷиҳати расидан ба ҳадаф хеле муҳим мешуморанд. Техникаи муосир имкон медиҳад, ки коркарди босифати иттилоъ бо суръати баланд анҷом ёфта, ба ин васила муштариён ба ахбори лозим дар кўтоҳмуддат даст ёбанд. Табиист, ки Китобхона чун маркази муҳими иттилоотрасонӣ аз ин раванд наметавонад дар канор бошад, пас он ҳадафу самтҳои фаъолияташро бо талаботи ҷомеъаи иттилоотӣ созгор менамояд. Гузариш аз шеваҳои анъанавии иттилоотрасонӣ ба усулҳои муосири автоматикунонии фаъолият барои Китобхона ногузир аст. Алалхусус баробари китобҳои чопӣ арзи вуҷуд кардани Китобхонаи электронӣ тағироти куллӣ дар самти хизматрасонӣ ба хонанда ворид намуд. Пешрафти босуръати технологияи муосир-алоқаи мобилӣ, телекоммуникатсия, компютер ва ғайра баробари иқтисоду иҷтимоъ маҳаки рушди иттилоотрасонӣ низ гардиданд.
Дар китоби мазкур мунтахаби ашъори суханвари тавонои асри XVII-и тоҷик Миробид Сайидои Насафӣ фароҳам омада, аз гузидаи ғазалиёт, матни "Баҳориён"-и шоир ва иддае муҳаммасоти ӯ иборат аст. Дар ашъори Сайидо пеш аз ҳама ишқ бо тамоми паҳлуҳояш тараннум ёфтааст. Мунтахаби девони Сайидо ба ихлосмандон ва ниёзмандони шеъри форсии тоҷикӣ пешкаш мешавад.
Ин китоб ба ҳайси рисолаи номзадӣ соли 1970 аз тарафи муҳаққиқи маъруфи таърихи адабиёти форсии тоҷикӣ Худоӣ Шарифов анҷом ёфтааст. Баҳси асосии муаллиф дар атрофи назарияҳои шеърии осори тоҷикии асрҳои X-XI меравад. Ҳамчунин аз муҳимтарин вазиваҳои ин кор муаян нумудани воситаҳои баёни назарияҳо дар бораи шеър ва манбаъҳои асосии адабиётшиносии классикии тоҷик мебошад. Бо вуҷуди он, ки дар фосилаи зиёда аз 46 соли баъди анҷоми он дар мавзӯи афкори адабии асрҳои миёна мақола ва китобҳои зиёде аз ҷониби донишмандони кишварҳои мухталиф навишта ва нашр шуда бошад ҳам, ин рисола ҳанӯз ҳам арзиши илмии худро аз даст надодааст.
Ватандӯстӣ асоси идеологии ҳар кадоме давлатҳои мустақил ба шумор меравад. Аз ин рӯ, рушди системаи тарбияти ватандӯстӣ ҳамчун институти пурарзиши далатию ҷамъиятӣ бояд яке аз аслитарин самтҳои сиёсати давлат дар умури ҷавонон бошад.
Дар ин қисми китоб мавзӯъхои фалсафа оғоз аз тавсифи масъалаҳои омузиши фан. вазифаҳои он, фалсафа ҳамчун яке аз шаклҳои таърихии чахонбинӣ, пешофалсафа ё зами- наҳои устуравии фан, давраҳои мухталифи таърихи рушди афкори фалсафӣ дар бар гирифта шудаанд. Китоб ба сифати воситаи ёрирасон барои донишчуёни макотиби таҳсилоти олӣ пешкаш карда мешавад. Вай, хам- чунин, барои кулли қироаткунандагони дигар низ, дар дои- раи муайян, судманд буда метавонад.
Фароиз, Беҳрӯз,Саида ва салима ҳар рӯз шеърхонӣ, байтбарак ва калимаёбӣ мекарданд. Боре дар атрофи як калимаи барояшон аз ҳама азиз баҳс карда ,ба як хулоса омада натавонистанд.
Дар ин китоб мунтахаби ғазалиёти шоир, донишманд ва мутафаккири асри XV Мавлоно Нуриддин Абдураҳмони Ҷомӣ ба мухлисону ҳаводорони назми беғазанди форсии тоҷикӣ пешкаш мегардад.
Умари Хайём. Оё зарурате ҳаст, ки ин номро ба доираи васеи хонандагон бишиносем? Даҳ қарн аст, ки он рамзи абадияти соҳиби худ аст ва бо як тазаккур миёни мардум -аз сардтарин муносибат то гармтарин истиқбол эҳсосоти мухталифе бармеангезад.
Дар таърихи тўлонӣ ва пурѓановати тамаддуни халќи тоҷик, бахусус давраи исломии он, шахсиятҳо ва нобиѓаҳои зиёде ба зуҳур омадаанд, ки дар ташаккулу такомули фарҳанг, ҳувият ва асолати миллӣ нақши беназире боқӣ гузоштаанд. Аз баракати заҳмат ва корномаи пурвусъату башардўстонаи онҳо сиришти фитрӣ ва ҳувияти таърихию фарҳангии миллат ҳифз шуд ва барои инкишофи ояндаи он заминаи муносиб ба вуҷуд омад.
Ин фарҳанг фарҳанги тафсирии забони классикии тоҷикист ва тақрибан 45 ҳазор калимаву ибораро дар бар гирифтааст. Эзоҳи калимаву ибораро бо мисолҳое, ки аз асарҳои адабиёти асрҳои X то ибтидо асри XX гирифта шудаанд, таъйид ёфтааст.