Дар шароити кунунӣ, ки ҳама гуна иттилоъ мавқеъ ва қимати хосро дорост, мутахассисони соҳаҳои гуногун истифода аз техникаю технологияи электрониро ҷиҳати расидан ба ҳадаф хеле муҳим мешуморанд. Техникаи муосир имкон медиҳад, ки коркарди босифати иттилоъ бо суръати баланд анҷом ёфта, ба ин васила муштариён ба ахбори лозим дар кўтоҳмуддат даст ёбанд. Табиист, ки Китобхона чун маркази муҳими иттилоотрасонӣ аз ин раванд наметавонад дар канор бошад, пас он ҳадафу самтҳои фаъолияташро бо талаботи ҷомеъаи иттилоотӣ созгор менамояд. Гузариш аз шеваҳои анъанавии иттилоотрасонӣ ба усулҳои муосири автоматикунонии фаъолият барои Китобхона ногузир аст. Алалхусус баробари китобҳои чопӣ арзи вуҷуд кардани Китобхонаи электронӣ тағироти куллӣ дар самти хизматрасонӣ ба хонанда ворид намуд. Пешрафти босуръати технологияи муосир-алоқаи мобилӣ, телекоммуникатсия, компютер ва ғайра баробари иқтисоду иҷтимоъ маҳаки рушди иттилоотрасонӣ низ гардиданд.
Ашъори соҳиби ин маҷмӯа бо тахаллуси "Ҷиболӣ" аз сарчашмаи ноб оғоз гирифтааст. Сухане, ки дар он реву риё нест, мисли садафи покест, ки аз ҷайби гуҳар поку мубарро берун меояд ва бинандаро бо ҷилову дурахш ва тобиши нотакрори худ мафтуну маҷзуб месозад. Хоссатан, сухане, ки холӣ аз ҳирсу тамаъ, мамлӯ аз имону ишқу ихлос буда, аз сидқу садоқату сафои ботин башорат бидиҳад.
Низоми Ганҷавӣ аз ҷумлаи он сухансароёни бузург аст, ки бо маҳсули адабии худ ба хазинаи афкори бадеии ҷаҳон ҳиссаи сазовор гузоштаанд. Ӯ муассиси жанри "Хамса"ва саромади сабки нави адаби -сабки ироқӣ дар таърихи адабиёти точику форс аст. Эҷодиёти Низомӣ таҷассуми барҷастаи ҳайёти маънавӣ, иҷтимои, иқтисодӣ ва сиёсии нимаи дуйӯми асри XII мебошад.
Зиндаёд Евгений Эдуардович Бертелс- ховаршинос ва эроншиносӣ номӣ ва бузурги ҷаҳон дар 26-декабри соли 1890-и милодӣ дар Санкт-Петербург зода шуд ва дар замони умури кӯтоҳ ва пурбораш дусаду наваду панҷ асари пажӯҳишии мондагор аз худ ба ёдгор гузошт. Ин донишманди бузург дар ҳафтуми октябри солӣ 1957 дар шасту ҳафтумин соли зиндагӣ дида аз ҷаҳон фурӯ баст.
Гулчини ашъоре, ки дар даст доред, ба ифтихори 80-солагии зодрӯзи шоири нозукхаёл ва барӯманди мо шодравон Мастон Шералӣ ба зевари табъ ороста гардидааст. Умед дорем, ки ин армуғон писанди хотирамон хаҳад шуд.
Зол чашм ба роҳи ба дунё омадани фарзандаш буд ва бо нигаронӣ дар айвони кох қадам мезад. Ногаҳон модари Рӯдоба берун давид ва дар ҳоле ки ашк мерехт, гуфт: Рӯдоба ба хотири дарди зиёд аз ҳуш рафтааст. Он қадар заиф шуда, ки мумкин аст бимирад. Духтарамро наҷот бидиҳед!
Дастури мазкур давоми мантиқии "Иншои озод" буда, мавзӯъҳои навро фаро мегирад. Боварӣ дорем,ки намунаи зерин ҷиҳати навиштани иншои озод ба Шумо, хонандагони гиромӣ, кӯмак мерасонад.
"Фарёдҳои ростӣ" дарди дил, ихлосу самимият, розҳои нуҳуфта, садоқатмандиву одамияти шоирро ифшо месозад. Умед аст,ки он ба қалби сомеони хушдил маскан мегирад.
Маҷмӯа саду як ғазали нобу шурангези шоири шаҳири тоҷик Нуриддин Абдураҳмони ҷомӣ (1414-1492)-ро дарбар мегирад. Умеди комил дорем, ки он писанди хотири хаводорони шеъри классики хоҳад гардид.