Дар шароити кунунӣ, ки ҳама гуна иттилоъ мавқеъ ва қимати хосро дорост, мутахассисони соҳаҳои гуногун истифода аз техникаю технологияи электрониро ҷиҳати расидан ба ҳадаф хеле муҳим мешуморанд. Техникаи муосир имкон медиҳад, ки коркарди босифати иттилоъ бо суръати баланд анҷом ёфта, ба ин васила муштариён ба ахбори лозим дар кўтоҳмуддат даст ёбанд. Табиист, ки Китобхона чун маркази муҳими иттилоотрасонӣ аз ин раванд наметавонад дар канор бошад, пас он ҳадафу самтҳои фаъолияташро бо талаботи ҷомеъаи иттилоотӣ созгор менамояд. Гузариш аз шеваҳои анъанавии иттилоотрасонӣ ба усулҳои муосири автоматикунонии фаъолият барои Китобхона ногузир аст. Алалхусус баробари китобҳои чопӣ арзи вуҷуд кардани Китобхонаи электронӣ тағироти куллӣ дар самти хизматрасонӣ ба хонанда ворид намуд. Пешрафти босуръати технологияи муосир-алоқаи мобилӣ, телекоммуникатсия, компютер ва ғайра баробари иқтисоду иҷтимоъ маҳаки рушди иттилоотрасонӣ низ гардиданд.
Яке аз симоҳои барҷастаи адабиёти муосири тоҷик, Шоири халқии Тоҷикистон, барандаи Ҷоизаи давлатии Тоҷикистон ба номи Абўабдуллоҳ Рўдакӣ устод Боқӣ Раҳимзода бо эљодиёти рангинаш дар тарбияи маънавии ҷомеа нақши амиқе гузоштааст.
Ба нашр расидани ҷилди аввали "Донишномаи фарҳанги мардуми тоҷик" ҷиҳати муарифиӣ намудани арзишҳои маънавии халқи азизамон нақши муҳим дорад. Ин китоби бисёрҷилда доир ба анъанаҳо, урфу одатҳо,маросимҳо ва дигар сунатҳои миллии мардуми тоҷик маълумот дода, хонандаро бо таърихи ташаккули фарҳанги миллиамон шинос менамояд. Нашри ин китоб ва ҷилдҳои минбаъдаи он имкон медиҳад,ки дӯстдорони мероси фарҳангии халқи тоҷик бо ахбори наву мукаммал доир ба ҳунар ва маънавиёти мардум ошноӣ пайдо намояд. Дар бойгониҳои илмию фарҳангии мамлакат,аз ҷумла институтҳои таҳқиқотии Академияи илмҳо,пажӯҳишгоҳҳову донишгоҳҳо,Осорхонаи миллӣ ва дигар осорхонаҳои мамлакат маводи фаровони моддию ғайримоддии мардумшиносӣ мавҷуданд, ки онҳо метавонанд барои таҳияи ин донишнома ва ҷилдҳои баъдии он ҳамчун зарур аст, ки ҳангоми таҳияи мавод доир ба ҳар як маросим ва урфу одатҳои миллӣ аз онҳо истифода намоянд ва ахбори донишномаро васеътар гардонанд.
Устод Садриддин Аӣнӣ дар таърихи адабиёти муосири тоҷик ҳамчун шоири бузург, нависандаи забардаст, рӯзноманигор, забоншиноси варзида ва олими намоён маълуму машҳур буда, аз барҷастатарин шахсияти фарҳангии халқи тоҷик ва асосгузори адабиёти муосири тоҷик шинохтаву эътироф гардидааст. Садриддин Аӣнӣ 15-уми апрели соли 1878 дар яке аз деҳаҳои хушманзараи Соктареи тумани Ғиждувони аморати Бухоро таваллуд ёфтаааст. Гузаштагони Аӣнӣ аз аҳли кишоварзон будаанд. Аз сабаби сахтии рӯзгор ба касбҳои бофандагиву сангиосиётарошӣ низ машгул будаанд. Устод Аӣнӣ муаллифи асарҳои зиёди насрӣ мебошад. Яке аз асарҳое, ки дар эҷодиёти Аӣнӣ ҳам аз ҷиҳати ҳаҷм ва ҳам аз нигоҳи мазмуну мундариҷа мавқеи муҳимро ишгол менамояд, ин романи «Ғуломон» мебошад. Романи «Ғуломон» аз панҷ қисм иборат буда, ҳаёти зиёда аз 100-солаи сиёсиву иҷтимоӣ ва иқтисодии мардуми меҳнаткаши Осиёи Миёна ва манзараҳои ғуломфурӯшии ибтидои асри Х1Х-ро инъикос менамояд. Қаҳрамонони марказии асар, аксаран, ғуломон ва насли онҳо ба шумор мераванд.
Ба ҳама маълум аст, ки барномасозӣ яке аз шохаҳои асоситарини соҳаи технологияҳои иттилоотӣ-коммуникатсионӣ ба ҳисоб меравад. Чунки таъминоти барномавии соҳаи мазкур ва соҳаҳои дигар ба воситаи забонҳои гуногуни барномасозӣ навишта мешаванд. Бинобар ин, барномасозиро шохаи ҷудонашавандаи ин соҳа номидан мумкин аст.
Таъкидҳои Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомали Раҳмон дар Рӯзи модар ва соли оила (рӯзи 6 - уми марти соли 2015)
"Шавоҳид-ун-нубувват" аз ҷумлаи муҳимтарин осори насрии Мавлоно Абдурраҳмони Ҷомӣ маҳсуб мегардад. Дар китоб матолибе фароҳам омада, ки барои шинохтаи ҷаҳонбинии муаллиф ва маърифати андешаи ниёгон хеле судманд мебошанд ва бори нахуст аст, ки дар кишвари мо кисвати табъ ба бар мекашад. Китоб ҷиҳати ташаккули улуми адабӣ фанҳои ҷомеашиносӣ ва рушди маънавият дар ҷомеа сарчашмаи арзишманд буда, барои устодан, донишҷӯён ва доираи васеи хонандагон пешкаш мегардад.
Курси Фарҳангшиносӣ ҳамчун фанни хатмӣ барои донишҷӯёни макотиби олӣ таълим дода мешавад. Омӯзиши фарҳангшиносӣ, назария ва таърихи фарҳанг асос ва пояи ҳамагуна донишҳои гуманитарӣ мебошад. Аз ин рӯ, дар ин дастури таълимӣ дар шакли матни лексия масоили умдаи фарҳангшиносӣ баррасӣ шудаанд. Донишҷӯён аз он дар бораи қонунҳои умумитарини инкишофи фарҳанг,сабабҳо ва натиҷаҳои рушду нумӯи фарҳанг,таҳаввули фарҳанги давру замонҳо маълумот гирифта метавонанд.
"Фарҳанги имлои забони тоҷикӣ" шомили беш аз 65 ҳазор вожа ва истилоҳот буда, бар асоси "Қоидаҳои имлои забони тоҷикӣ", ки бо қарори Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон аз 4 октябри соли 2011, №458 тасдиқ шудааст, таҳия мегардад.
"Чароғи ҳидоят"- яке аз машҳуртарин фарҳангҳои тафсирии форсӣ- тоҷикист, ки соли 1734 таълиф шудааст. Фарҳанг захираи бои калимаву истилоҳоти форсӣ, паҳлавӣ, дарӣ, сурёнӣ, лотинӣ ва арабиро аз 37 сарчашмаи илмию лексикографӣ ва осори мансуру манзум истифода бурда, аз осори 186 шоиру нависандаи форсизабони Ҳиндустон, Эрон, Мовароуннаҳр, Хуросон. Ин фарҳанг сарчашмаи муътабари фразеологиест, ки аз он аксари мураттибони минбаъдаи фарҳангҳои тафсирию дузабона истифода бурданд. Фарҳанг барои мутахассисони соҳаҳои гуногуни илму маърифат ва доираи васеъи хонандагон тасниф шудааст.