Дар шароити кунунӣ, ки ҳама гуна иттилоъ мавқеъ ва қимати хосро дорост, мутахассисони соҳаҳои гуногун истифода аз техникаю технологияи электрониро ҷиҳати расидан ба ҳадаф хеле муҳим мешуморанд. Техникаи муосир имкон медиҳад, ки коркарди босифати иттилоъ бо суръати баланд анҷом ёфта, ба ин васила муштариён ба ахбори лозим дар кўтоҳмуддат даст ёбанд. Табиист, ки Китобхона чун маркази муҳими иттилоотрасонӣ аз ин раванд наметавонад дар канор бошад, пас он ҳадафу самтҳои фаъолияташро бо талаботи ҷомеъаи иттилоотӣ созгор менамояд. Гузариш аз шеваҳои анъанавии иттилоотрасонӣ ба усулҳои муосири автоматикунонии фаъолият барои Китобхона ногузир аст. Алалхусус баробари китобҳои чопӣ арзи вуҷуд кардани Китобхонаи электронӣ тағироти куллӣ дар самти хизматрасонӣ ба хонанда ворид намуд. Пешрафти босуръати технологияи муосир-алоқаи мобилӣ, телекоммуникатсия, компютер ва ғайра баробари иқтисоду иҷтимоъ маҳаки рушди иттилоотрасонӣ низ гардиданд.
Заҳматҳои бисёрсолаи мунаққиди маъруфи тоҷик Атахон Сайфуллоев дар ҷодаи нақди адабӣ басо пурсамаранд. Касоне, ки рӯзгору фаъолияташонро ба риштаи фанҳои филологӣ бахшидаанд, аз фаъолияти ибратбахши касбӣ, заршиносиву саррофӣ ва назари некашон ба оянда хуб огоҳанд. Маҷмӯаи ҳозира, ки аз андешаҳои мунаққид бар осори назму наср ва драматургияи Нависандаи халқии Тоҷикистон Меҳмон Бахтӣ фароҳам омадааст, ба эҳтироми 80-умин солгарди зодрӯзи донишманди маъруф интишор меёбад.
Зиндагӣ ба масал майдони набард аст. Дар ин майдон беҳтарин фарзандони халқ баҳри бахту саодат ва озодиву ободии халқу Ватан ҷонисориҳо карданд ва мекунанд. Дар пьесаҳои С. Улуғзода бархе аз қаҳрамонии ин қабил фарзандони барӯманди халқи тоҷик таҷассуми бадеӣ ёфтаанд.
Ба тавассути шароитҳои таърихӣ ва ҷуғрофи дар Бадахшон назми даҳанакии халқ ба забонҳои маҳаллӣ ва тоҷикӣ эҷод ва паҳн шудааст.
Китоби мазкур на танҳо барои донишҷӯёни факултаҳои ғайриҳуқуқин Донишгоҳ ва Донишкадаҳои кишвар, балки барои ҳамаи ашхосе, ки ба масъалаҳои ҳуқуқи иқтисодӣ таваҷҷӯх доранд пешниҳод карда мешавад.
Дар бобҳои ҷилди ин китоб дар бораи тавсифи гурӯҳҳои фармакологии доруҳо ва механизми таъсири онҳо маълумот дода шудааст. Китоби мазкур барои донишҷӯёни макотиби олӣ ва миёнаи махсус аз рӯи ихтисоси «Ветеринария» пешбинӣ шудааст.
«Ёддоштҳо» беҳтарин намунаи насри муосири тоҷик буда осонфаҳм, равон, дилрас ва ҷаззоб аст. «Ёддоштҳо»-ро як навъ феҳристи тафсирии дигар асарҳои устод Айнӣ номидан шояд иштибоҳ набошад, зеро агар амиқ андешед, пай хоҳед бурд, ки устод воқеаеро ба таври муҷаз дар «Ёддоштҳо» оварда бо як ҷумлаи ҳаволаӣ иброз медоранд, ки «ин матлабро дар фалон асарам пурра овардаам» (мазмунан) ва ё дар бораи қаҳрамони ҳодисае маълумот дода иттилои комилро ба яке аз романҳояш ҳавола мекунанд. «Ёддоштҳо»-е, ки дар дасти Шумост, асосан аз рӯи «Куллиёт»-и (ҷилдҳои 6 ва 7) Айнӣ, ки соли 1962 чоп шудааст, рӯнавис шуда, дар дигар сохту андоза муқовабандиву саҳҳофӣ гардида, ҳангоми тарроҳиву ороиш дар оғози ҳар қисм аз ашъори устод Айнӣ намунаҳое оварда шудаанд, ки бидуни чор мисраи аввали оғози китоб дигар аз таркиби «Ёддоштҳо» берунанд ва мароми ноширанд. Ҳамчунин аз баъзе аксҳои дар «Куллиёт» овардашуда, ки ба мавзӯъ иртиботи кам доштанд ва матнро такмил намедоданд, сарфи назар шуда, ба ивази онҳо аксҳои дигар, ки аз диди ношир ҷолибтару нодиртар ва аз ҷиҳате такмилдиҳандаи матни асосӣ маҳсуб мешаванд, ҷой дода шуданд. Ҳамчунин дар тадвину таҳияи матн қонуни забони тоҷикӣ ва қоидаи имлои нав риоя карда шуд. Иловатан баъзе иштибоҳҳои ноширони пешин ба тавассути муқоисаву муқобала бо дигар нашрҳо, минҷумла нашри форсии ин китоб (муҳаррири масъул Раҳим Ҳошим) ислоҳ карда шуданд. Китоб хосатан барои мактабиёни Ҷумҳурии Тоҷикистон тавсия мешавад.
«Шоҳнома»-и Ҳаким Абулқосим Фирдавсӣ аз шумори он осори гаронбаҳои фарҳангист, ки чун китоби халқ дар канори ишку ихлос ва оѓӯши завқу андешаи мардумон аз осеби забонаҳои дуду оташи ҳаводиси рӯзгорон ва дандонаҳои арраи бедоди замонҳо то имрӯз маҳфуз мондааст. Шоҳнома»-и безавол асрҳост, ки миёни мадумон шӯҳрат ва маҳбубияти хосе дошта, ҳамвора мавриди таваҷҷӯҳи на танҳо бошандагони Ховарзамин, балки халқҳои тараққихоҳи дигар мамолики ҷаҳон аст. «Шоњнома» дар ҳама кишварҳо дӯстон ва ошиқони зиёде дошта, достонҳои ҷудогонаи он тавассути донишмандон ба забони халқҳои гуногуни ҷаҳон тарҷума ва дастраси хонандагони ҳар диёр гардидааст. Ба хонандаи азиз чопи севуми “Шоҳнома”-и безаволи Ҳаким Фирдавсӣ, ки бо кӯшиши таҳиягарони матни он омода гаштааст, пешкаш мегардад. Муҳаққиқон дар ин нашр аз нусхаҳои дигари “Шоҳнома” истифода кардаанд, ки ин арзиши корашонро бештар мекунад.
Ҳар гоҳ сухан дар бораи Модар меравад, лаҳни гӯянда ангубинӣ гардида, аз меҳру муҳаббат, сидқу са- фо, нафосат, назокат, садоқат, покдомании ин олиҳаи Биҳиштӣ ҳарфу ҳиҷо ба миён меорад, ки ин арзандаву табиист. Муаллифи ин китоб Гулчеҳра Муҳаммадиева, ки худ модар аст, ҷаҳд кардааст, ки дар баробари ҳама он хислатҳои волои азалӣ, инчунин азму субот, иродаи қавӣ, заковат, ҷасорат, дарёдилӣ, ҷоннисорӣ ва, бе- шубҳа, қаҳрамонии Модарро низ ба қалам бидиҳад, зеро барҳақ гуфтаанд: Сар зи модар макаш, ки тоҷи шараф, Гарде аз роҳи модарон бошад