Дар шароити кунунӣ, ки ҳама гуна иттилоъ мавқеъ ва қимати хосро дорост, мутахассисони соҳаҳои гуногун истифода аз техникаю технологияи электрониро ҷиҳати расидан ба ҳадаф хеле муҳим мешуморанд. Техникаи муосир имкон медиҳад, ки коркарди босифати иттилоъ бо суръати баланд анҷом ёфта, ба ин васила муштариён ба ахбори лозим дар кўтоҳмуддат даст ёбанд. Табиист, ки Китобхона чун маркази муҳими иттилоотрасонӣ аз ин раванд наметавонад дар канор бошад, пас он ҳадафу самтҳои фаъолияташро бо талаботи ҷомеъаи иттилоотӣ созгор менамояд. Гузариш аз шеваҳои анъанавии иттилоотрасонӣ ба усулҳои муосири автоматикунонии фаъолият барои Китобхона ногузир аст. Алалхусус баробари китобҳои чопӣ арзи вуҷуд кардани Китобхонаи электронӣ тағироти куллӣ дар самти хизматрасонӣ ба хонанда ворид намуд. Пешрафти босуръати технологияи муосир-алоқаи мобилӣ, телекоммуникатсия, компютер ва ғайра баробари иқтисоду иҷтимоъ маҳаки рушди иттилоотрасонӣ низ гардиданд.
Агар шоири маҳбуби мо Убайд Раҷаб зинда мебуд, 15 майи ҳамин сол 80-сола мешуд. Ин китоб ба шарафи ҳамин санаи муҳими адабӣ чоп мешавад, ки албатта барои хонандагони хурдсолу наврас тӯҳфаи нозанину рангин аст.
Дар китоби «Нафаси дувум» шоири шинохта, Барандаи Ҷоизаи адабии ба номи устод Мирзо Турсунзода Ато Мирхоҷаи Неру шеърҳои тоза ва намунае аз тарҷумаҳои худро манзури хонандагон гардондааст. Эҳёи давлатдории тоҷикон, истиқболи гарму фараҳмандона аз истиқлоли давлатии кишвар, васфи пирӯзиҳои мардуми бунёдкор, шукронаву ифтихор аз зиндагӣ бо ғаму шодии Ватан ва замзамаи эъҷози ишқу муҳаббат – ҳамагӣ кушоишгоҳи «Нафаси дувум»-и Тоҷикистони ҳумоюнӣ ва шоири он мебошанд.
Дар ин китоб шаҳру тасфири бештар аз ҳазор номҳои дар ҳайёти имрӯзаи тоҷикон,дар таърих ва адабиёти онҳо дучоршаванда дода шудааст.
Халқи меҳнаткаши гӯшаву канори империяи Россия ва одамони пешқадами онҳо дар шароити режими мустамликавии подшоҳӣ ҳамеша кӯшиш мекарданд, ки бо халқи Рус дар муносибати наздики дӯстона бошанд, ба маданияти пешқадами он шавқу ҳаваси баланд доштанд.
Китоби мазкур,ки фишурдаи матни лексияҳо аз фанни "Фалсафа ва методологияи илм" мебошад, ба таҳлилу тавзеҳи масъалаҳои умумии фалсафӣ- методологии илм бахшида шуда, чун китоби дарсӣ ба донишҷӯёни риштаи магистратура тавсия карда мешавад. Бобҳои алоҳидаи китоб ба унвонҷӯёну аспирантоне, ки масъалаҳои назариявӣ- методологӣ ва фалсафии илмро дар бахши аспирантура (ё докторантура аз рӯйи ихтисос-PhD) меомӯзанд, муфид хоҳад буд.
Умари Хайём. Оё зарурате ҳаст, ки ин номро ба доираи васеи хонандагон бишиносем? Даҳ қарн аст, ки он рамзи абадияти соҳиби худ аст ва бо як тазаккур миёни мардум -аз сардтарин муносибат то гармтарин истиқбол эҳсосоти мухталифе бармеангезад.
Як духтарак рассом аст, расмҳои зебо мекашад. Боре вай расме кашид ва ба бибие туҳфа кард. Бибӣ шод шуд, аммо чӣ тавр расм кашидани …-ро фаҳмида ангушти ҳайрат газид. Чаро бибӣ ҳайрон шуд? Ба ин савол дар охири ҳикоя ҷавоб пайдо хоҳед кард. Шумо ҳам тааҷҷуб мекунед, бачаҳои азиз.
«20 баҳори Ваҳдат» гулчини ашъори шоирони тоҷикро дар васфи сулҳу оштӣ, Ваҳдати миллӣ, Истиқлоли давлатӣ, халқи бузургвор ва Тоҷикистони азиз фаро гирифтааст, ки аксари муаллифон шоҳиди ин рӯйдодҳои сарнавиштсози таърихӣ будаанд. Маҷмӯа ба шарафи 20-умин солгарди Ваҳдати миллӣ – ба имзо расидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон пешкаши хонандагони арҷманд гардонида мешавад.
Дар ин маҷмӯа мақолаҳо ва аксҳое фароҳам омадаанд, ки аз рӯзгори ибратомӯзи бонуи Бӯриннисо Бердиева ҳикоят мекунанд. Ӯ солҳои 1963-83 дар овони султаи камунистон сардабирии рӯзномаи «Маориф ва маданият»-ро бар дӯш дошт ва онро ба минбари меҳанандешон, миллатбоварон ва озодиҷӯён табдил дода, зангӯлаи худогоҳиву бедории миллиро ба садо дароварда буд. Барҳақ, маҳз ӯ унвони ифтихории бузургбонуи матбуоти тоҷикии садаи бистумро зебанда аст.